نزول قرآن

                             بهروز فرهادیان -                                      [e-mail] - 1393

نزول قرآن

قرآن کتاب جاودانی است که راه صحیح و آرامبخش را به بشر نشان داده و از موضوعاتی سخن گفته که برخی پس از چهارده فرن بر بشر معلوم شده اند . شگفتی این کتاب زمانی آشکار می شود که بدانیم در سرزمینی در اوج جاهلیت و نادانی نازل شد . سرزمینی که در آن دختران را مایه ننگ دانسته  و زنده بگور می کردند .

در این سرزمین علم و دانش ، عدالت ، خداپرستی ، مساوات ، آزادگی و . . .  معنا نداشت و همه چیز در جنگ خلاصه می شد . آنکه در جنگ پیروز می شد صاجب همه چیز بود و شکست خوردن یعنی همه چیز  را از دست دادن . سختی کار و حرف جدید معلوم است به کجا می انجامد . شکستن دندان پیامبر (ص) در چنین جامعه ای معنایی خاص پیدا  می کند .

عطمت و معجزه بودن قرآن با آنهمه معانی گسترده که بخشی از آن بعد از گذشت بیش از چهارده قرن مشخص شد در  این جامعه بی سواد و  بی علم و دانش معلوم می شود . نزول قرآن در این جامعه دلیل ضعف و سستی جامعه بود و به معنی بزرگی جامعه داران نیست . معیار برتری را بخوبی قرآن توصیف کرده که شامل همه مردم جهان می شود .

اگر نزول در جامعه ای با سواد و فرهنگ بود زبان مخالفین باز می شد و  آن را  متاثر از فرهنگ جامعه دانسته و علاوه بر این ، معجزه بودن به چشم نمی خورد و جوامعی با فرهنگ ضعیف هرگز به آن توجه نمی کردند . مثلا همزمان در ایران علم و دانش گسترش یافته بود . نزول قرآن در چنین جامعه ای آن حالت جاودانگی و شکوه را بدنبال نداشت و جهان آنرا معجزه نمی دانستند و قدر آن بخوبی نمی شناختند زیرا در جامعه ای با فرهنگ گسترش می یافت .

درک آگاهانه از قرآن برای هر قومی میسر نبود اما وقتی ایرانیان با آن پیشینه ، قرآن را درک کردند بلافاصله از همه چیز گذشتند و به آن ایمان آوردند . با گذشت قرن ها ، این پایبندی بخوبی روشن است . عمل به دستورات که به دنبال ایمان می آید از ویژگی های ایرانیان است چرا که برخی به زبان اسلام آوردند و آن را کافی دانستند .

با گدشت زمان جنبه های دیگری از جاودانگی و عظمت قرآن و منشاء غیر بشری آن روشن می شود . احساس آرامش و بزرگی حداقل بازتاب خواهد بود .